I quit, dat is eigenlijk hoe ik deze blog wilde noemen. Ik stop, ik houd er mee op, ik gooi de handdoek in de ring. Al jaren maak ik me hard voor innovatie bij de overheid. En ik niet alleen, het is een ware ontdekkingstocht waarbij ik veelal dezelfde mensen tegenkom. Mensen die jaar na jaar hetzelfde vertellen en toch hun droom niet (of met hele kleine stapjes) verder zien komen:
- Kim Spinder #wequitmail. Als zij haar inspirerende verhalen vertelt knikt iedereen instemmend. Om vervolgens hun mail te checken en door te gaan met de waan van de dag.
- Davied (van Berlo, red.) en zijn missie om ambtelijk vakmanschap te versterken.
- 1095 Ynnovators die compleet getraind in de startblokken staan om de overheid te ‘challengen’, maar geen tijd hebben om opdrachten binnen te halen of uit te voeren.
- A&O-fondsen voor Gemeenten, Waterschappen, Provincies en Rijk die er alles aan doen om de overheid een aantrekkelijke werkgever te maken.
- Pleio, die al jaren pleit voor 1 samenwerkingsplatform voor de overheid.
En dan noem ik er echt nog maar een paar.
Als ambtenaar kun je zoveel online vinden. Initiatieven, mogelijkheden, informatie die je helpen om een betere publieke professional te zijn. Alleen: waar? Hoe dan? Het is onbegonnen werk. Er zijn superveel initiatieven versus mensen die de overheid willen innoveren, maar hoe vinden al die ambtenaren die initiatieven en elkaar?
Volgens mij is er een gat, een gat tussen dromen en doen. We durven niet te springen.
We willen een participatiemaatschappij. Maar hoe vinden de mensen die willen helpen de vele prachtige initiatieven/mensen die geholpen willen worden? We willen dat de medewerkers stappen zetten in de missie van de organisatie. Maar leggen niet uit welke stappen ze zouden kunnen nemen om samen op missie te gaan. En verzinnen een volgende missie, omdat deze missie tijd genoeg zou moeten hebben gehad om voltooid te zijn of niet lijkt te werken.
Ik noem maar een paar van de been there, done that-managementwoorden: talentmanagement en duurzame inzetbaarheid. We willen een aantrekkelijke werkgever zijn en goede, talentvolle medewerkers krijgen en behouden. Maar de vacatures zijn alleen te vinden als je tientallen of misschien wel honderden (overheids)vacaturesites bekijkt.
We willen mobiliteit. Maar er is nergens een overheidsmatchpoint. We willen via de WMO zorg op maat bieden. Maar hoe vinden de zorgbehoefden de weg in alle mogelijkheden en kansen die er voor ze zijn?
- We willen ……. Maar ……… (vul maar in).
- We weten wat we willen. Maar: Hoe dan?
- Hoe dan? Is het gat tussen dromen en doen.
- Hoe dan? Is faciliteren, informeren en inspireren, vinden in plaats van zoeken.
- Hoe dan? Zou het nieuwe managementmantra moeten zijn.
- We zijn nog te verdeeld, mijlenver van 1Overheid.
- Er is geen overzicht, geen structuur, en al helemaal geen roadmap voor ambtenaren.
- Al maanden ben ik aan het bedenken waarover ik zal bloggen en denk alleen maar: ik val in herhaling, ik weet niets nieuws te melden. Ik ben een vernieuwende ambtenaar, een voorloper. Als ik al niet verder kom, hoe komen we samen dan een stap verder?
Als we 1Overheid willen zijn zou het nog steeds mooi zijn als er allereerst een plek komt waar we elkaar kunnen vinden, mobiliseren, inzetten, inspireren, helpen, (kennis) delen, uitwisselen en in onze kracht zetten, relevante informatie en initiatieven gemakkelijk kunnen vinden, zodat we ons volledig kunnen storten op dat wat we willen: een fijne leefomgeving voor en door iedereen.
1Overheid, dat bereiken al die vernieuwende ambtenaren niet alleen.
We moeten sowieso af van het idee dat innovatie binnen de overheid alleen op basis van toevalligheid, vrijwilligheid en vanuit losse initiatieven moet plaatsvinden. We dromen, praten en bedenken veel. Maar hoe komen we bij het professionele, uiteindelijke doen?
Ik denk dat we alle losse initiatieven binnen de overheid body moeten geven, samenbrengen en professionaliseren. Als we 1Overheid willen zijn die vindbaar is voor onszelf en voor de buitenwereld, dan zal dat moeten worden gefaciliteerd.
Zolang dat nog niet het geval is, ben ik beschikbaar om als (visual) facilitator/ynnovator mijn kleine steentje bij te dragen. Ik ben per direct beschikbaar om mee te denken over hoe we dat gezamenlijke ‘Hoe dan?’ kunnen faciliteren.
Op 12 oktober 2018 is de láátste Ambtenaar 2.0-dag bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties en het ministerie van Justitie en Veiligheid.
De laatste, met als thema Hoe dan? #NA20. Want het is tijd voor de next step.
Natuurlijk ben ik er weer bij. En jij?
Marcel Krassenburg
Conceptontwikkelaar iRaad zegt
Een terechte vraag: hoe komen we van denken naar doen. Jammer als de energie zo verloren gaat.
Ook voor iemand buiten de overheid is het moeilijk om een resultaatgerichte aanpak te ontdekken. Er zijn inderdaad heel veel organisaties, agenda’s, programma’s en actoren die aan heel veel onderwerpen werken. Onlangs probeerde ik voor mijzelf van Common Ground wat overzicht te krijgen, zie https://www.iraad.nl/documenten/DigitaleSamenleving-OverzichtBetrokkenenPerRolEnLaag20180906.pdf .
Minder overlap, meer focus en bundeling en wat meer structuur door compacte raamwerken om de losse initiatieven samenhang te geven, dat is hard nodig.
Martin de Bree zegt
Een herkenbaar artikel. Het is in mijn ogen vooral een leiderschapsprobleem. Als je werkelijk iets wilt doen, dan vraagt het om het rondmaken van de cirkel: doelen stellen, plannen maken, uitvoeren, monitoren en evalueren of het resultaat overeenkomt met het doel. Zonder commitment bij de verantwoordelijke leiders om deze cirkel zelfkritisch te doorlopen, stranden veel mooie ideeen.
Ik zie veel gebeuren dat het plan, of het papieren beleid als eindpunt wordt gezien. Maar dan begint het harde werk pas.
Jurgen Egges
Mijn functie zegt: informatieadviseur, maar.....mijn hart zegt: ..... (vul maar in) zegt
Die herkenbaarheid is bijna frustrerend en ontmoedigend te noemen. Het is niet alleen commitment van verschillende kanten , het is vaak het ‘niet willen of kunnen zien’. Ik zie zoveel talentvolle mensen om me heen kapot gaan omdat ze vastgeklonken worden in een bepaalde taak, omdat zoiets nu eenmaal is afgesproken en vastgelegd in documenten met ronkende afkortingen (zoals TBV: Taken, bevoegdheden, verantwoordelijkheden). En ze niet de ruimte krijgen of kunnen nemen om buiten het eigen directe werkveld een bijdrage te kunnen leveren. “Neem maar een vrije dag”, is dan het antwoord. En ondertussen start de HRM-club binnen dezelfde toko een wervingscampagne om talenten buiten de organisatie te verleiden om er te komen werken. Wat nou!
Vakmanschap is nu hip. Je leest het overal. In de supermarkt is bijna alles ‘ambachtelijk’ of ‘huisgemaakt’. Lees het maar in recente management-boeken en artikelen. Het is vakmanschap wat de klok slaat. Ja hallo! Dat is altijd al zo geweest. Sinds jaar en dag. Zonder vakmanschap kom je nergens. Je brengt je auto toch niet naar de garage als je niet zou vertrouwen op de expertise van de monteurs? Kom op, laten we ons niet voor de gek houden. Zolang de term ‘vakmanschap’ alleen maar als loze kreet wordt neer-gepend in beleidsnota’s en HRM personeelsplannen en er geen handen en voeten aan wordt gegeven, blijven heel veel vakmannen en vakvrouwen vastzitten in functies die geen enkele flexibiliteit kennen. Maakt niet uit dat je leuke websites kan bouwen joh. Je bent nu eenmaal business analist en dit is je functiebeschrijving. O ja, en zie je dit document> Daar staat TBV op. Taken, bevoegdheden, verantwoordelijkheden. Daar heb je je wel aan te houden.
Wil je wel websites bouwen? Dan mag je solliciteren op de functie ‘websitebouwer’. Maar daar gaat het niet om. Iemand zoekt een website-bouwer en Klaas, de business analist, is daar toevallig heel goed in. Maar Klaas mag niet. Of moet een dagje vrij nemen om die site te kunnen bouwen. En het wrange is: terwijl Klaas twijfelt (zal ik nou wel helpen of toch maar niet?), start zijn HRM-afdeling een campagne om talenten buiten de organisatie te werven.
Je gaat het pas zien als je het doorhebt. Talent zit IN de organisatie. Het loopt frank en vrij en los voor je neus in de rondte. Maar dat talent zit vast in functieschalen, functiebeschrijvingen, jaarplannen, taakstellingen en functiehuizen. De vraag is: hoe kan je vraag (ik heb een probleem! ik wil hulp!) en aanbod (ik ben hier goed in!) binnen de overheid bij elkaar brengen zonder hele ingewikkelde procedures of organisatorische rompslomp in gang te zetten. Hoe krijg je het voor elkaar om echte talenten in te zetten waar de vraag is, zodat aan het einde van de dag iedereen met een glimlach de deur uitloopt?
Leuke vraag voor een creatieve brainstorm-sessie! Maar wie moet je daar dan voor vragen? O ja! Ynnovators. Dat zijn die collega’s binnen de overheid die naast hun gewone werk, zijn opgeleid om innovatieve sessies te doen. En dan maar hopen dat ze een dagje vrij mogen nemen om te helpen.
Herman Best zegt
Mooi Carmen. Herkenbaar. Het glas is halfvol!
“Zien, voelen, veranderen.” En voelen de mensen wel een urgentie? Waarom? Wat is de bedoeling?
Wie wordt daar nu beter van?
Je begrijpt wat ik bedoel.
Misschien gaan de verkeerde mensen op cursus Ynnovator?
Laatste: is aan het einde van alles geld altijd weer het probleem?! Niet bij jou en mij, maar daarboven. Budgetten. Sectoren. Gedoe.
Misschien moet je voorstellen dat 30% van je productiviteit besteed mag worden aan innovatie, veranderen, ontwikkelen, en alle dingen die je verder noemt.