Soms vraag ik me af waarom ik het zo leuk vind om ambtenaar te zijn.
Laatst was ik bij een lezing van een vooraanstaand leraar van een bijzonder goed voorgeschreven opleiding. ‘Veranderingen in een organisatie duren 5 jaar’, oreerde hij. ‘In 1980’, dacht ik dat hij daarna zou zeggen. Maar dat zei hij niet. En toen ik hardop lachte omdat ik niet doorhad dat hij geen grap maakte, keek hij me vernietigend aan. Een manager een paar stoelen verderop kon zich wel vinden in zijn verhaal en beaamde dat in zijn organisatie de veranderingen die hij zijn mensen oplegde moeizaam verliepen. Toen ik in de pauze aan hem vroeg of hij ook innovators in zijn bedrijf had, keek hij me niet begrijpend aan. De rest van de middag ben ik stil op mijn stoel blijven zitten en besloot ik dat deze lezing een goede les voor mij zou worden.
‘Als we allemaal maar hardop blijven zeggen dat verandering 5 jaar duurt, dan duurt het ook 5 jaar’
Als we allemaal maar hardop blijven zeggen dat verandering 5 jaar duurt, dan duurt het ook 5 jaar. Sterker nog, die hele verandering gaat die 5 jaar niet overleven. Het geeft medewerkers een vrijbrief om niet mee te doen en het hun tijd wel uit te laten zingen. Achterover liggen en onder het maaiveld blijven tot ze er niet meer onderuit kunnen en wel mee moeten. Of het vaak niet meer nodig is omdat de verandering mislukt is bij gebrek aan followers en een nieuwe verandering al is ingezet.
Ik denk als je niet meedoet dan ondermijn je de verandering. Niet alleen voor jezelf maar ook voor degenen die wel willen. It takes two to tango.
Daarbij is tegenwoordig de volgende stap meestal een vervolg op. Een verandering die mislukt of voorbijgaat (fax, Hyves) is een les voor de volgende en een goede verandering kan altijd nog worden verbeterd en ge-2.0t. Dus het is wel handig als je meedoet om mee te kunnen blijven doen.
Ik heb nogal eens een idee en als ik dan opper om iets zonder vastgelegd projectplan, sneller, samen, anders of met minder regels te doen is het voor mijn toehoorders makkelijk om me smalend aan te kijken en zich te verschuilen achter: ‘Ja dat is de politiek hè, wij willen wel’. Of nog zo’n mooie dooddoener: ‘Welkom bij de overheid”. Klinkt als: ‘Waarom? Daarom’ Oftewel, het ligt buiten mijn macht, iets ongrijpbaars houdt het tegen, dus dat kun je ook niet veranderen. En als jij het wel wilt of denkt dat het je gaat lukken, succes! Daar komen ze mooi mee weg. Ik verdenk ze er zelfs van dat ze het ook echt geloven.
‘Zodra iemand zich verschuilt achter een ‘meerdere’, begint de geloofwaardigheid van die persoon bij mij te wankelen’
Een gevleugelde uitspraak bij ons in de gemeente: ‘Dat heeft het MT besloten.’ Of laatst een collega van een andere gemeente: ‘Dat is het standpunt van onze gemeentesecretaris’. Zodra iemand zich gaat verschuilen achter een ‘meerdere’, begint de geloofwaardigheid van de persoon bij mij te wankelen. Ik ben dan ook wel weer zo irritant om de facts te checken en, al dan niet via via, erachter te komen wat het MT nu echt heeft besloten en de gemeentesecretaris echt vindt. Vaak kom ik erachter dat het MT of de gemeentesecretaris wel iets hebben geopperd, maar dat wat er uiteindelijk van gebrouwen is absoluut niet overeenkomt met hun idee, beeld en denkwijze. We created a monster.
Drie wijze dames (K3) zeiden eens: ‘Dat gaat niet, bestaat niet’. En daarom ben ik ambtenaar. I rest my case.
Geef een reactie