We leven nu in een snel veranderend informatietijdperk waarin ons werk fundamenteel verandert. Martijn Aslander laat in zijn nieuwe documentaire Kenniswerk goed zien welke opgave wij hebben in de werkende samenleving.
De gevolgen zijn ook voor de overheid enorm. Digitalisering, automatisering en datasturing roept om een aanpassing van het werk en hoe we ons werk organiseren. Na Weber, Weggeman en Mintzberg voelen we al enige tijd intuïtief aan dat het organiseren en sturen anders moet. De bureaucratie zit ons in de weg en we zijn niet adaptief genoeg.
‘De bureaucratie zit ons in de weg en we zijn niet adaptief genoeg’
Boeken over verdraaide organisaties maken dit zichtbaar. Lessen uit de antropologie maken duidelijk hoe wij in groepen functioneren en hoe wij kunnen leren van sociale groepsvorming. In Reinventing Organizations wordt nadruk gelegd om de passie en het doel van medewerkers in organisaties te verbinden aan bezieling en samenwerking, zodat het resultaat beter wordt.
De belangrijkste reden van de uitdaging is daarmee helder.
Kijk ik vandaag de dag rond, dan zie ik dat wij overheden nog te veel focus hebben op allerlei uitgedachte complexe structuren. Minder aandacht is er voor de noodzakelijke intrinsieke motivatie, kennisontwikkeling, implementatie en de mindset. Hoe komen we af van onze legacy organisations met veel ingebakken patronen? Terecht drukt Rik Maes ons steeds op het hart dat er geen Digitale Transformatie kan plaatsvinden zonder Mentale Transformatie.
Recent is er een aardig boek verschenen How to survive the organizational revolution. Hierin worden handvatten geboden en voorbeelden besproken voor organisaties in dit nieuwe informatietijdperk. Op een leuke wijze komen we in aanraking met platform organisaties, ecosystemen, open source organisaties, het Spotify- en ING-model en Holacracy. De belangrijkste conclusie is echter dat de keuzes afhankelijk zijn van de mens en de cultuur in de organisatie.
‘Geen Digitale Transformatie zonder Mentale Transformatie’
En dan hebben we tot slot nog Ray Dalio, die in zijn boek Principles een ode maakt aan Meritocracy. Dit model heeft tot doel om binnen organisaties met ultieme transparantie tot vertrouwen en de beste besluiten gekomen.
Het is duidelijk dat de overheid nog steeds op zoek is en dat velen het wiel aan het uitvinden zijn. Er is immers keus genoeg. Echter, zonder heldere, simpele en gedragen (mentale) sturing, zullen deze ontwikkelingen aansluiten in de rij van 70 procent mislukte verandertrajecten.
programmamanager data zegt
Goed verhaaltje. En toch denk ik dat we onze terminologie moeten aanpassen. Dat steeds vermelden dat we in een snel veranderende informatietijdperk/wereld en andere vergelijkbare woorden, leidt iig bij mij tot een bepaalde manier van afhaken. Is deze zogenaamde “snelle verandering” niet gewoon het nieuwe realistische tempo (gestoeld op de werkelijkheid dus)? Het gaat tenslotte ook alweer een jaar of 25 zo.